Ik houd me regelmatig met deze vraag bezig.
Het houdt me scherp om keuzes te maken en daar mijn gedrag op af te stemmen.

Bijvoorbeeld als ik de impuls voel om een verwijt te maken, dan vraag ik aan mezelf: wie wil ik zijn?

Soms slik ik het dan in (choose your battles).

Maar meestal volgt er een gericht verzoek (in plaats van een verwijt of een eis).

Dus niet: sta ik hier nu weer alles alleen te doen, jij zorgt voor het eten!

Maar: wil jij zo even boodschappen doen alsjeblieft? Ik voel me opgejaagd als ik dat nog moet doen.

Heel concreet. Geen cynische ondertoon.
Gewoon een vraag.

Het delen van mijn gevoel (opgejaagd) zorgt ervoor dat mijn man Olivier zich nu beter kan inleven in mij. Het delen van je gevoel zorgt namelijk voor de verbinding.

Is moeilijk hoor! Zeker als je geïrriteerd of moe bent. Maar probeer het maar eens.

Zo iemand wil ik dus graag zijn, iemand die verzoeken doet.
Niet iemand die verwijten maakt en eisen stelt.

En eerlijk, niets is mij vreemd!
Ook ik verval wel eens geïrriteerd of gefrustreerd in eisen, opdrachten of verwijten. Maar geheid dat er dan ‘gedoe’ ontstaat!

Dus stel jezelf regelmatig de vraag:

Wie wil ik zijn?